بایگانی دسته ی دسته‌بندی نشده

Quel est votre numéro de téléphone?

جلسه ی سوم را لا به لای کتاب ها و قفسه های بلندی شروع می کنیم که چهار دیوار کلاس را پوشانده اند. بعد از مرور تمرین ها، درس امروز در مورد شناخت کارت های شخصی و معرفی خود شروع می شود. خوب، چه طور انواع کارت ها را به بچه ها آموزش دهیم؟ یک به یک انواع کارت ها و اطلاعات مربوط به هر کدامشان را مرور می کنیم. کارت بانکی، کارت اقامت، کارت ویزیت، کارت شناسایی. بعد از معرفی هر کارت، استاد از بچه ها می خواهد کارت های مشابهی را که در کیفشان دارند، به همدیگر نشان دهند. کارت ویزیت مونا می گوید که او مربی یوگاست. کارت ویزیت محمد می گوید او مسئول فروش است. کارت شناسایی یکی دو نفر از بچه ها را هم می بینیم و حالا بیشتر و دقیق تر از قبل همدیگر را می شناسیم.

حین درس بچه ها به حروفی بر می خورند که مخفف یک کلمه ی فرانسه است، مثل BD. اما چه طور می شود این حروف مخفف را به فرانسه توضیح داد که قابل فهم باشد؟ خوب واقعیت این است که قرار نیست همیشه از کلمات برای توضیح بعضی از مفاهیم یا دستگاه ها، اشیا و وسایل استفاده کنیم. کلمات گاهی ابدا راه دقیقی برای توضیح درست یک واژه نیستند. پس چه کار کنیم؟ باید پناه ببریم به عکس ها. گاهی بهترین راه برای یک معلم یا زبان آموز این است که کلمه ی مورد نظر را در گوگل جستجو کنند و در قسمت عکس ها، به پاسخ سوالشان برسند. حداقل از اینکه در کلاس فرانسه شروع کنی و یک مفهوم را به فارسی توضیح بدهی که بهتر است. مگر نه؟

می رسیم به بخش هیجان انگیز معرفی مشاغل. بچه ها یک به یک توضیح می دهند که شغلشان چیست. یک خانه دار، یک معلم فیزیک، یک مربی یوگا، دو تا مترجم، یک آشپز حرفه ای، یک عکاس ژورنال و چند کارمند داریم. استاد از بچه ها می خواهد دو به دو همدیگر را معرفی کنند. با ضمایر سوم شخص، ملیتها و اسامی مشاغل دیگر که مذکر و مونث اند چه کنیم؟ چه طور تکرارشان کنیم که هم خسته کننده نباشند و هم از یاد نروند؟ بهترین راه بازی است. استاد از بچه ها می خواهد دو به دو، یک فرد معروف را در نظر بگیرند. بعد بدون گفتن اسمش، اطلاعاتی در مورد جنسیت، ملیت، حرفه اش بیان کنند. همه ی ما باید حدس بزنیم اسم فرد مورد نظر چیست. چند دقیقه ای طول می کشد تا همه ی اسم ها را حدس بزنیم. بعد از چند دقیقه بازی، کم کم خطاهای بچه ها در به کار بردن ضمایر و مشاغل کم می شود.
روز آفتابی کلاسمان را طبق معمول در ساعت دو به پایان می رسانیم. بچه ها رفته اند و صندلی ها خالی است. به گمانم کلاس ها تنها جایی اند که می شود درشان یک مربی خوشنویسی یا یک مترجم کتاب نوجوان را در کنار یک آشپز حرفه ای داشت. مگر نه؟ یک جمعیت کوچک متفاوت با یک هدف مشترک: یادگیری زبان فرانسه